Elle Online: ‘Op een dag zal ik met je meegaan’
Ik leer je nu pas kennen.
Soms zie ik je te vaak. Soms word ik je van binnen. Van buiten. Soms ruik ik naar je. Voel ik je ogen op mijn huid, hoor ik je stem in mijn hoofd. Soms mis ik je als je nog maar een minuut de deur uit bent. Soms niet, dan is het rustig alleen. Soms vrees ik je oordeel. Soms houd ik m’n mond.
Soms wilde ik dat het anders was. Niet alles, sommige dingen.
Ik zie je zo vaak dat ik je soms niet meer zie.
En je magische handen.
Als ik mijn ogen sluit, zie ik je.
Groter dan je bent.
Dichterbij dan je misschien wilt zijn.
Iedereen dacht dat we het moeilijk zouden krijgen.
We kenden elkaar amper.
Ik gaf een huwelijk op voor jou, waardoor ik immer een klein schuldgevoel bij me draag.
Jij gaf een plek op waar de zon altijd schijnt, voor mij.
Je hebt de zee en de bergen gelaten.
En ik weet dat je ze mist.
Op een dag zal ik met je meegaan naar een land waar het water blauwer is.
Ik leer je nu pas kennen.
Ik zie nu eigenlijk pas wat we hebben gedaan.
Alsof alles gebeurde in een roes.
Tot nu
En we wakker worden.
Verwonderd, een beetje geschrokken.
Ergens vind ik dat ook meteen het leukste.
Dat het kon.
Als dit kon,
en als wij dit kunnen, die liefde, die ingewikkelde liefde,
In een rijtjeshuis met een kerstboom.
Als wij dit kunnen, dan kan alles.
Ik leer je nu pas kennen,
en ik heb je lief.
Verschenen op Elle, 12 januari 2016