Als ik een schar in mijn hand houd, voel ik hem spartelen. Klein, kloppend, levend diertje. Met het teruglopen van de visaantallen in mijn achterhoofd gooi ik ze het liefst allemaal terug, ook de grote. Het liefst halen we ze niet eens uit zee. Maar daar mag ik nu niet over nadenken, hup, die emmer in. Het is hypocriet om vissen uit de supermarkt minder zielig te vinden dan deze uit zee. Als ik het graag eet, moet ik het ook kunnen vangen. En vanavond opeten – of liever een dag later, ze moeten even ‘besterven’ anders krullen ze omhoog in de pan, leer ik van de buschauffeurs.

Lees het hele verhaal op anwb online.